Çocukların Gelişimi İçin Ailelerin Dikkat Etmesi Gereken Konular

Biz Türk toplumu olarak dünyada eşi ve benzerini göremeyeceğimiz bir kültür ve medeniyete sahibiz. Hal böyle olunca bu da aile yapımıza sirayet ediyor. Son yıllarda ailelerdeki bozulma ne kadar dikkat çekse de; aslında birçok Avrupa toplumuna göre hala çağın ilerisinde olan bir aile yapısına sahibiz. Ama bu bizi sütten çıkmış ak kaşık yapmıyor maalesef. Tabii ki eleştirmemiz ve düzeltmemiz gereken birçok sorunumuz var.

Bunların en başında da aile içi bireylerin birbiriyle olan ilişkileri geliyor. Maalesef yer yer çocuklarına yeterince anne baba olmayı hissettirememiş veliler, anne babanın sözünü dinlemeyen, tamamen kendi başına buyruk hareket eden çocuklar; yabancısı olmadığımız bir durum. Peki bu sorunun temelinde ne yatıyor? Bir öğretmen olarak ve aynı zamanda bir ailenin çocuğu olarak iki açıdan buna bakabilme fırsatım var. Ve burada bana göre sorun maalesef velilerimizden kaynaklanıyor. Çünkü çocuklarımızı nasıl yetiştiriyorsak onlar da o şekilde birey oluyorlar.

Yapılan yanlışlar birçok sebebe dayandırılabilir bu sebepler başlıca iş hayatı, şehir yaşamı, teknolojik gelişmeler, sosyal medyanın yanlış kullanımı gibi gibi sıralandırılabilir. Örneğin ağlayan bir çocuğu susturmak için eline tablet telefon ve benzeri verilmesi, annelerimizin iş hayatına girmesiyle beraber çocukların anne babadan daha çok bakıcı, kreş çalışanları gibi insanlarla daha çok beraber olması ve anne babaya uzak yetişmesi. Veya anne babaların çocuklarını karşılarına alıp onların dertlerini dinlememeleri, bazı hassas meselelere uzak kalmaları, çocukların sosyal medya vesaire alanlarda çok fazla zaman harcamaları başlıca aklıma gelen sebepler. Burada bana göre veliler çocukları; çocuklarda anne babalarını anlamakta zorluk çekiyorlar. Burada yine görev büyüklerimize düşüyor. Çocuklarımızın avuçlarınızdan kayıp gitmemesi için onların güzel bir hayat yaşamaları için, çok sıkı olmamakla beraber kontrolü ellerinde bulundurmaları gerekiyor.

Peygamber Efendimizin bir hadisi şerifini hatırlatmak istiyorum Efendimiz der ki: "Çocuklarla çocuklaşın." diye hadis-i şerifte buyuruyor. Yine efendimizin damadı Hz. Ali’nin de çocuklarla ilgili şöyle bir sözü vardır: “Çocuklarla 7 yaşına kadar çocuklaşın, oynayın. 7–15 yaş arasında çocuklarınızla arkadaş olun. 15 yaşından sonrada çocuklarınızla istişare edin.” der.  Bu iki söz dikkate alındığında ve elimizden geldiğince uygulandığında inanın çocuklarımız için başka hiçbir şey yapmamıza gerek yok. Aslında En önemlisi de; (ben bunu büyüdükçe daha iyi anlıyorum) onlara yarınlarımız olarak bakabilmek. Yine Bu alanın otorite isimlerinden Sayın Profesör Doktor Nevzat Tarhan "Çocuk sonsuz olumluya, sonsuz olumsuza açık doğar." Diyor. Çocuklarımızın eğitimi ailede başlar ve doğumdan ölüme kadar devam eder.

Özellikle 15 yaşına kadar bir çocuğa çocuk olduğu hissettirilmelidir ki çocuğumuz yaşayamadığı çocukluğunu ileride farklı arayışlarla giderme çabası içerisine girmesin. Ben birçok insanın aslında hayatta yaptığı yanlışların hep bu arayıştan geldiğini düşünüyorum. Onlar bizim geleceğimiz. Onlar bizim nadide fidanlarımız. Elimizden geldiğince onları hayata daha güzel hazırlayalım. Çok şımartmayalım ama birçok anne babamızın yaptığı gibi şımarırlar diye de sevgiden mahrum bırakmayalım. Hayat sevgiyle güzel. Dünya sevgi ile yaşanılacak bir yer. Ne olur Bu satırları okuyan velilerimiz bana kızmasın ben aslında bir çocuk gözünden anne babalarımızdan beklentilerimizi dile getirdim. Umarım bir nebze de olsa faydam dokunur.

Büyüklerimizin ellerinden küçüklerimizin gözlerinden öpüyorum. Nice mutlu ve umutlu yarınlara ulaşmak dileğiyle.

Bir sonraki yazımda görüşmek üzere hoşçakalın efendim.